Ρετίφ ντε λα Μπρετόν και Ρήγας Βελεστινλής: ταυτότητες μιας αισθηματικής αγωγής
Περίληψη
Όπως σημείωνε ο Παναγιώτης Πίστας στην έκδοση του «Σχολείου των ντελικάτων εραστών» του Ρήγα (το 1971 και το 1994), ούτε τα κριτήρια επιλογής, ούτε η στρατηγική της μετάφρασης του Ρήγα, ούτε τα πρωτότυπα μέρη είχαν ακόμη μελετηθεί επαρκώς στα τέλη του περασμένου αιώνα. Στην εκτενή εισαγωγή του ο ίδιος μελετητής ναι μεν ασχολήθηκε με τη σύγκριση των δύο κειμένων και των συγγραφέων τους, στα πλαίσια κυρίως της εξάπλωσης των ιδεών του Διαφωτισμού, χωρίς όμως να προβεί σε διεξοδική σύγκριση του προτύπου και της παραλλαγής του. Αλλά δεν αρκεί μόνον η σύγκριση : η σύγχρονη προβληματική της θεωρίας των συναισθημάτων (théorie des émotions) και η επανεξέταση της συγκινησιακής γλώσσας που προωθούν οι «έμφυλες σπουδές» (études genre), αποτελούν σήμερα ισχυρό δέλεαρ για μια νέα τοποθέτησή μας απέναντι στο εκδοτικό πρόγραμμα και το μεταφραστικό έργο του Ρήγα, σε αυτή την περίοδο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η «άνοιξη» των νεοελληνικών Φώτων. Παρά τη ρητή δήλωση του μεταφραστή – συγγραφέα στο «Σημείωμά του προς τους αναγνώστας» πως εις «γάμον καταλήγουν» οι ιστορίες του πονήματός του, και επομένως οι κοινωνικές συμβάσεις διασώζονται, ο έρωτας και τα συναισθήματα που εμπνέει, πέραν του ανατρεπτικού τους προγράμματος, καθορίζουν ταυτότητες και σχέσεις των δύο φύλων που υπερβαίνουν τις τρέχουσες θεωρίες και τις εφαρμογές τους. Στη σύζευξη δύο κόσμων, της ευρύτερης Βαλκανικής και του ευρωπαϊκού «γαλλοκρατούμενου» πνευματικού και συναισθηματικού κόσμου, στο έργο του Ρήγα το άτομο δείχνει να επαναπροσδιορίζεται σε συνάρτηση με ό,τι πιο στοιχειώδες αποτελεί τη φύση του, το φύλο, και με αίσιο ή απ-αίσιο τέλος, οι συναισθηματικές εμπειρίες του, αν μη τι άλλο, του εξασφαλίζουν το πολύτιμο απόκτημα της ελευθερίας της συνείδησης και διακαείς πόθους για την αναζήτηση νέων ταυτοτήτων.