Οι καβαφικές τελετουργίες και η πολιτισμική ταυτότητα του ελληνισμού
Περίληψη
Υπερασπιζόμενος το ιδανικό μιας διαχρονικής πολιτισμικής επιβίωσης του ελληνισμού, ο Κ. Π. Καβάφης προβάλλει άμεσα ή έμμεσα στα ποιήματά του πολιτισμικές και ειδικότερα τελετουργικές εκδηλώσεις που προέρχονται από διάφορες εποχές, περιοχές ή παραδόσεις. Στο πλαίσιο μιας τέτοιας τελετουργικής ποιητικής, η οποία προσδιορίζεται από την παρουσία στο καβαφικό σύμπαν τελετουργικών δρώμενων, εορτών, πανηγυριών, λειτουργιών ή ακολουθιών, σκιαγραφούνται όψεις μιας διαχρονικής πολιτισμικής ταυτότητας του ελληνισμού, καθώς αναδεικνύονται στοιχεία ενός παρηκμασμένου, αλλά ζωντανού και διασκορπισμένου από άποψη ιστορική και γεωγραφική ελληνικού πολιτισμού με επίκεντρο τη γενέτειρα του ποιητή, την Αλεξάνδρεια. Οι τελετουργικές εκδηλώσεις, που απαντούν στην ποίηση του Καβάφη, διακρίνονται σε δημόσιες και ιδιωτικές, και σε αρκετές περιπτώσεις οι δημόσιες συνδέονται με συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα κι έχουν ως πρωταγωνιστές πρόσωπα που αποτελούν φορείς της εξουσίας, ενώ οι ιδιωτικές συνδέονται είτε με τον θάνατο είτε με την ψυχαγωγία και τη διασκέδαση. Ξεχωριστή βέβαια παρουσία στην καβαφική ποιητική έχουν και οι θρησκευτικές τελετές, οι οποίες αποτελούν μέρος της χριστιανικής λατρείας ή της ειδωλολατρικής εθιμοτυπίας των εθνικών, καθώς και ορισμένες μυστικιστικές τελετές του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, όπως είναι οι διονυσιακές – βακχικές εορτές και οι μυητικές τελετές στα αρχαία ελληνικά μυστήρια, που αποσκοπούσαν στη «μέθεξη με το θείο». Κατά τη διερεύνηση των καβαφικών τελετουργιών, επιχειρείται η παρουσίαση των επιλεγμένων από τον ποιητή στοιχείων που συνθέτουν πτυχές της ελληνικής πολιτισμικής ταυτότητας και δίνεται ιδιαίτερη βαρύτητα στον ρόλο που επιτελεί ο κοινωνικός και πολιτιστικός περίγυρος κατά την πραγμάτωση του τελεστικού γεγονότος και στην επικοινωνιακή αλληλεπίδραση μεταξύ των πρωταγωνιστικών προσώπων και του κοινού. Ακόμη εξετάζεται η στάση του αλεξανδρινού ποιητή απέναντι στην πολιτισμική παράδοση από την οποία προέρχεται το τελετουργικό δρώμενο που συνιστά αντικείμενο της ποιητικής του αφήγησης καθώς και απέναντι στους μετέχοντες. Ερμηνεύονται επίσης οι σκηνοθετικές επιλογές του ποιητή, η ανατρεπτική παρουσίαση τελετουργικών συμβάσεων διαφορετικών χρονικών περιόδων ή η παρωδιακή ανακατασκευή ορισμένων στοιχείων τους από τον Καβάφη. Αναφορικά με ορισμένες καβαφικές τελετές, ο Γ. Σεφέρης εύστοχα επισημαίνει πως «μας κάνουν να αισθανόμαστε την καταστροφή που υποβόσκει», ενώ ο Γ. Π. Σαββίδης υπογραμμίζει πως συνιστούν δράματα των οποίων «τόσο η ύβρις όσο και η κάθαρση υπονοούνται» και πως κατά τη σκηνοθεσία τους γίνονται εμφανείς αρκετές φορές «θυμικές παραφωνίες». Τέλος, διερευνώνται οι διασταυρώσεις που επιτελούνται ανάμεσα στις προβαλλόμενες τελετουργικές δομές, οι οποίες αφομοιώνονται από τις εκάστοτε κοινωνικές ομάδες και αντανακλώνται ακόμη και στους αισθητικούς τρόπους επικοινωνίας. Δεδομένου μάλιστα ότι οι τελετουργίες συνιστούν συχνά αντικείμενο της καλλιτεχνικής έκφρασης, κυρίως της ποιητικής, της δραματικής ή της εικαστικής, σχολιάζεται ακριβώς αυτή η διάδραση μεταξύ τέχνης και τελετουργίας που συντελείται στην καβαφική ποίηση ή προβάλλεται μέσω αυτής.