Mario Vitti, Historia literatury nowogreckiej (przekład: Joanna Wegner, Marta Czarnocińska, Katarzyna Rowińska; redakcja: Anastazja Chatzigiannidi, Anna Adamczyk-Szewczyk), Wydawnictwo DiG, Warszawa 2014. [Mario Vitti, Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (μετάφραση: Joanna Wegner, Marta Czarnocińska, Katarzyna Rowińska. Φιλολογική επιμέλεια: Αναστασία Χατζηγιαννίδη, Anna Adamczyk-Szewczyk), Wydawnictwo DiG, Warszawa 2014.] ΙSBN: 978-83-7181-879-0
Παραγγελία: απευθείας στον εκδοτικό οίκο, στην ηλεκτρονικά στη διεύθυνση: http://www.dig.com.pl/index.php
„Uważam za niezbędne podkreślenie pewnej specyfiki, nawet krotko, powiązanej ze sposobem, w jaki kształtowane są na obszarze greckim zagraniczne prądy. Bodźce, ktore wysyłane są przez zachodnie centra kulturowe, kiedy spotykają się z grecką rzeczywistością, konkretnie z grecką tradycją, zamiast jej zagrażać lub nawet ją zmieniać, przeciwnie — umacniają ją i dodają jej wartości. Czytelnik przekona się o tym wielokrotnie, poczynając od poezji petrarkowskiej pisanej dialektem cypryjskim, pod koniec wieku XVI, oraz dzieł teatru barokowego pisanych dialektem kreteńskim, nie wspominając już o wielkim poemacie zatytułowanym „Erotokritos”. Nadzwyczajny przypadek stanowi rownież odnowienie form podawczych w czasach, gdy adaptacja opowiadań francuskich staje się pretekstem do wyrożnienia greckiego sposobu życia („Skutki miłości”,1792). Także Solomos nie dokonałby wyborów — tak charakterystycznych dla jego dzieła — gdyby nie poznał uprzednio sporów wynikłych wokół języka włoskiego. Mowa tu o procesie twórczym trwającym również w latach trzydziestych XX wieku z uwagi na wprowadzenie surrealizmu. Procesie, który zamiast neutralizować grecką tradycję, ożywia ją, jak zobaczymy na przykładzie takich poetów jak wczesny Elitis, Engonopulos”.
(ze Słowa Wstępnego)
«Θεωρώ απαραίτητο να επισημάνω μια ιδιαιτερότητα, έστω με συντομία, σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνονται στον ελληνικό χώρο τα προερχόμενα από έξω κινήματα. Τα ερεθίσματα που εκπέμπονται από δυτικά πολιτισμικά κέντρα, όταν συναντούνται με την ελληνική πραγματικότητα, πιο συγκεκριμένα με την ελληνική παράδοση, αντί να την απειλήσουν ή ακόμη και να την αλλοιώσουν, αντίθετα την ενισχύουν και την αξιοποιούν. Θα το διαπιστώσει ο αναγνώστης σε πολλές περιπτώσεις, αρχίζοντας από τα ποιήματα πετραρχικής τεχνοτροπίας που γράφονται σε κυπριακή διάλεκτο, στο τέλος του 16ου αιώνα, και το θέατρο μπαρόκ που γράφεται σε κρητική διάλεκτο, για να μην πούμε το μεγάλο ποίημα Ερωτόκριτος. Περίπτωση σημαντική αποτελεί και η ανανέωση των αφηγηματικών τρόπων, όταν τα γαλλικά διηγήματα γίνονται αφορμή για να εξαρθούν οι ελληνικοί τρόποι ζωής (Έρωτος αποτελέσματα, 1792). Μα και ο Σολωμός δεν θα είχε κάνει τις επιλογές που χαρακτηρίζουν το έργο του, αν δεν είχε εξοικειωθεί προηγουμένως με τις διαμάχες γύρω από την ιταλική γλώσσα. Πρόκειται για μια δημιουργική διαδικασία που εκδηλώνεται ακόμη και κατά την δεκαετία του 1930 με την εισβολή του υπερρεαλισμού, που αντί να εξουδετερώσει την ελληνική παράδοση, την τονώνει, καθώς βλέπουμε σε ποιητές όπως ο πρώτος Ελύτης, ο Εγγονόπουλος.»
(Από το Εισαγωγικό σημείωμα)
Κατηγορίες Nέες εκδόσεις