Αστικές περιπλανήσεις και λογοτεχνικές ταυτότητες: όψεις πόλεων σε σύγχρονα ελληνικά λογοτεχνικά λευκώματα
Περίληψη
Η ανακοίνωση θα ασχοληθεί με θέματα αστικής ταυτότητας σε σχέση με το λογοτεχνικό λεύκωμα, ένα υβριδικό όσο και νεόκοπο – για τα ελληνικά δεδομένα – είδος. Σε ορισμένες περιπτωσεις το λογοτεχνικό λεύκωμα είναι καρπός της συνεργασίας λογοτεχνών με φωτογράφους, όπως η ‘Ομόνοια’ (1980) του Γιώργου Ιωάννου (σε συνεργασία με τον φωτογράφο Ανδρέα Μπέλια) και το ‘Λος Άντζελες’ της Σώτης Τριάνταφύλλου (σε συνεργασία με τον Πέτρο Νικόλτσο, 2007), ενώ σε άλλες κείμενο και εικόνα ανήκουν στον ίδιο συντάκτη, όπως το πρόσφατο ‘Η πόλη στα γόνατα’ του Μισέλ Φάις (2002). Με άξονα τα παραπάνω παραδείγματα η ανακοίνωσή μας θα ερευνήσει την ευρύτερη καταγωγή του είδους, τη θεματική του επικέντρωση σε αστικά φαινόμενα και τις υβριδικές συντεταγμένες του ως συγκερασμού λόγου και εικόνας. Αρχικά θα εξεταστεί η σχέση του ελληνικού λογοτεχνικού λευκώματος με παρόμοια πονήματα του αγγλοσαξονικού χώρου με δημοσιογραφικές καταβολές, όπως το ‘Let us now praise famous men’ (1941), συνεργασία του φωτογράφου Walker Evans με τον συγγραφέα και δημοσιογράφο James Agee, και το περίφημο λεύκωμα ‘Americans’ του Robert Franκ (1959), με πρόλογο του Jack Kerouac. Σε δεύτερο στάδιο θα ερευνηθεί η θεματική του τοποθέτηση: με κύριο στόχο την αστική αποτύπωση το λογοτεχνικό λεύκωμα συχνά αναπτύσσεται θεματικά γύρω από την ιδέα της περιπλάνησης στον αστικό χώρο, την παρατήρηση και καταγραφή αστικών φαινομένων και την πρόταξη μίας ή πολλαπλών φωνών που περιγράφουν την αστική εμπειρία. Σε πολλές περιπτώσεις οι φωνές αυτές είναι περιθωριακές: στην Ομόνοια του Ιωάννου τοποθετούνται στον ορισμένο και αυτόνομο χώρο της πλατείας, όπου υποκειμενικές όψεις αναδεικνύονται σε σεξουαλικές δράσεις, ενώ στην Αθήνα του Μισέλ Φάις οι φωνές ανήκουν σε μετανάστες και ανθρώπους που ζουν στις παρυφές κοινωνικών σχηματισμών. Τέλος, θα αναλυθεί η υβριδική διάσταση της συμπαραγωγής λόγου και εικόνας με βάση τον αστικό προσανατολισμό του είδους. Σε όλες τις περιπτώσεις που εξετάζονται εδώ το κείμενο δεν αποτελεί άμεσο σχόλιο της εικόνας, δεν ανταποκρίνεται κειμενικά στη φωτογραφία ως λεζάντα, ενώ η φωτογραφία δεν εικονογραφεί το κείμενο, δε λειτουργεί δηλαδή ως οπτική αναπαράσταση λεκτικών σημείων. Επομένως μπορούμε να μιλήσουμε για αυτονομία και συνύπαρξη ειδών με επικαιρικό χαρακτήρα, με στόχο δηλαδή την παροντική αποτύπωση κι όχι την ιστορική αναψηλάφιση, γεγονός που ενδεχομένως σχετίζεται με τις δημοσιογραφικές καταβολές του είδους. Στα λογοτεχνικά λευκώματα βλέπουμε εν τέλει την κατακερματισμένη αναπαράσταση, τη μερική όψη των πόλεων, την ηθελημένα υποκειμενική καταγραφή που καταθέτει μαρτυρίες ταυτότητας όχι μόνο των ανθρώπων που κινούνται στα όρια της πόλης, αλλά και όσων δρουν από τη σκοπιά του παρατηρητή: του συγγραφέα και φωτογράφου.