Ηδυόνειρο και πραγματικότητα ή ο ποιητής Ρώμος Φιλύρας και ο «πιερότος»: σχέσεις ταυτότητας και εκφάνσεις του ποιητικού υποκειμένου
Περίληψη
Ρώμος Φιλύρας : ηδυόνειρο και πραγματικότητα ,ταυτότητα και μη ταυτότητα στο πεζό « Ο Θεατρίνος της ζωής » και στο ποιήμα « Ο Πιερρότος ». Μέσα από τα προααφερθέντα έργα του ποιητή και πεζογράφου Ρώμου Φιλύρα (1888-1942) θα προσπαθήσουμε να αποδώσουμε την κλιμακωτή ύφανση αλλά και την ταυτόχρονη κατάρρευση-καταστροφή της ατομικής του κοινωνικής και σεξουαλικής ταυτότητας ( ενδεικτικά αναφέρουμε οτι το αφήγημα ο θεατρίνος της ζωής ακουλουθεί τη γραμμική χρονολογική διάταξη μιας βιογραφίας με υπότιτλους : « ανφάν γκατέ » , « μαθητής» , « νέος », « κοσμικός », « αυτοκτόνος» , « το κορό »). Οι συλλογισμοί και οι σκέψεις που προεξαγγέλλει συνοπτικά στο ποιήμα ο Φιλύρας, στο πεζό κομματιάζονται δημιουργώντας μια παρουσίαση που ουδέποτε θα ονοματιζόταν ρεαλιστική ή εσωτερικής συνοχής. Ο ποιητής υιοθετώντας το ρόλο του του παντογνώστη αφηγητή αποπροσωποποιείται από το σώμα των κειμένων του και πραγματοποιεί αυτό που στην ψυχανάλυση καλείται « μετάθεση » κάνοντας τους εν δημιουργία χαρακτήρες να αποτελούν κατακερματισμένα κομμάτια του ίδιου Εγώ (του ποιητή) και να εκπροσωπούν τα διάφορα στάδια της ψυχοσυνθετικής του ταυτότητας και ως εν δυνάμει ψυχογραφικά υποκείμενα να την ανατρέπουν βαθμιαία. Αυτή η ύφανση και η ταυτόχρονη αναίρεση της κοινωνικοσεξουαλικής ταυτότητας του Φιλύρα στα προς μελέτη κείμενα, επιστεγάζεται κάτω από τον κοινό παρονομαστή της δυσφορικής του πραγματικότητας η οποία ταυτίζεται με το παρόν και βιώνεται ως αδυναμία προγραμματικής διαφυγής και αφήνοντας ως μόνη οδό την ουτοπική κατασκευή μιας ηδυονειρικής πραγματικότητας ή αλλιώς ενός πραγματικού ηδυονείρου με ουτοπικές επίπλαστες βάσεις που θα ταυτιστεί με το πολυπόθητο αντικείμενο (έρωτας -γυναίκα –αγάπη- κοινωνική καταξίωση και αναγνώριση). Στόχος λοιπόν θα είναι να παρουσιαστούν οι παραπάνω παράμετροι με επαρκή παραδείγματα καθώς και να αποδειχθεί οτι σε έναν πιθανολογικό διαχωρισμό παρόν –παρελθόν- μέλλον η αξιακά υφασμένη ταυτότητα του ποιητή καθιστά ευφορικό το παρελθόν και το μέλλον και καταστροφικά μη ευφορικό το παρόν.